Sagi skandynawskie i ich fenomen

Witajcie :) Dziś chciałabym napisać krótko o sagach skandynawskich i poznać Wasze zdanie na ich temat. W ciągu swojego 26-letniego żywota przeczytałam dwie takowe sagi. Pierwsza była "Saga o Ludziach ze Złotej Góry", którą napisała Eva.J. Stensrud. Cała seria składa się z 46 tomów, po mniej więcej 200 stron.

"Akcja utworu rozgrywa się w dziewiętnastym wieku na norweskiej wsi. Bohaterką jest Johanna Guldberg - dziedziczka majątku Złota Góra. Czytelnik poznaje ją jako młodą dziewczynę przeżywającą rozterki, i towarzyszy jej losom w kolejnych tomach serii. "Saga o Ludziach ze Złotej Góry" to przede wszystkim opowieść o elementarnych uczuciach, lękach i namiętnościach, które są właściwe każdemu człowiekowi bez względu na to, gdzie żyje. Jednak oprócz perypetii bohaterów czytelnik poznaje również Norwegię dziewiętnastego wieku. Autorka wspaniale opisuje ówczesne obyczaje, a także skandynawską przyrodę."

Opis być może nie zachęca, jednak ja po kilku tomikach ciągle chciałam więcej i pochłaniałam po około 1 tomie dziennie. Miłość, zawiść, plotki, intrygi, romanse, czyli samo życie. Bardzo fajni bohaterowie. Bardzo podobała mi się główna bohaterka tej sagi Johanna, najstarsza córka najbogatszego gospodarza we wsi Erlinga, po którym dziedziczy cały majątek. Johanna jest odważną, odpowiedzialną i sprawiedliwą osobą, bardzo miło czytało się o jej losach. Pomagała najbiedniejszym mieszkańcom wsi, bardzo empatyczna, choć nie pozbawiona własnych problemów. Miło było przenosić się do dawnych czasów, które tak bardzo różniły się od dzisiejszych. Całe 46 tomów dotyczyło właśnie życia Johanny i jej bliskich, a ich przygody były naprawdę brawurowe jak na tamte czasy. Ciekawy był motyw narodzin niepełnosprawnego dziecka, które traktowano jako "dziecko diabła" lub karę. Ludzie wtedy niewiele wiedzieli o jakichkolwiek chorobach genetycznych, a tym bardziej o niepełnosprawności. Jest to saga obyczajowa, aczkolwiek bardzo porywająca, bez elementów magii w tle. Chyba niedługo sięgnę po nią powtórnie, a naprawdę mało co zdarza mi się czytać dwa razy.

Druga to bardziej znana "Saga o Ludziach Lodu" licząca 47 tomów autorstwa Margit Sandemo. Każdy tom opowiada o kolejnym pokoleniu, co oznacza mnóstwo nowych bohaterów i ogromne drzewo genealogiczne do zapamiętania.

"Akcja obejmuje okres od XVI do XX wieku i toczy się przeważnie w krajach skandynawskich. Opowiada o dziejach rodu Ludzi Lodu, którego przodek, Tengel Zły, aby otrzymać nieśmiertelność, zawarł pakt z diabłem. W ramach umowy przynajmniej jedna osoba w każdym pokoleniu rodziła się "dotkniętą" i musiała służyć złu. W XVI wieku przyszedł na świat jeden z dotkniętych, Tengel, który podjął starania zniszczenia przekleństwa, dlatego został nazwany Dobrym. Ludzie Lodu byli oskarżani o czary, dlatego niechętnie przyjmowano ich w społeczeństwie. Członkowie rodu potrafili okazywać sobie nawzajem i otaczającym ich ludziom ciepło i miłość. Obdarzeni byli empatią do skrzywdzonych przez życie ludzi i zwierząt. Potrafili oni także nawiązywać kontakty z istotami nadprzyrodzonymi. Saga o Ludziach Lodu zawiera także wątki mistyczne, romantyczne, humorystyczne."

"Sagę o Ludziach Lodu" przeczytałam w 2012r za namową koleżanki, która zbierała ją z gazetą. Czytało nas chyba z 10 osób, każdy tomik był przekazywany z rąk do rąk, a osoba, która czytała wolniej była ponaglana do szybkiego czytania i przekazania książki dalej. Najbardziej spodobało mi się do, że saga zawiera elementy fantastyczne i magiczne, czyli coś co ja osobiście uwielbiam. W każdym tomie zapoznajemy się z jednym pokoleniem, czasem się zdarzy, że o jednym bohaterze są 2 tomy. Poznajemy wybranych, dotkniętych złym dziedzictwem oraz "normalnych" ludzi. Saga jest bardzo wciągająca, szybko się czyta. Bohaterowie bardzo do siebie podobni, wszyscy odważni, honorowi, charakteryzują się niezmierną dobrocią i ufnością okazywaną wszem i wobec. To mnie często drażniło, od tej ich wszechogarniającej dobroci robiło mi się niedobrze. Do 40 tomu czytała mi się znakomicie, natomiast pozostałe 7 mogłam sobie odpuścić. Wydaje się, że autorka nie miała pomysłu jak zakończyć losy Ludzi Lodu. Przeniesienie sagi w czasy współczesne nie było chyba dobrym pomysłem, mi osobiście się nie podobało, brakowało tej tajemniczości i malowniczości dawnych czasów.

Ogółem obie sagi oceniam bardzo pozytywnie. Nie jest to literatura "wysokich lotów", lecz książki te mają niepowtarzalny klimat i urok. Czyta się je lekko i przyjemnie i taki chyba jest ich zamysł. Zaczęłam już tęsknić za nimi i myślę o rozpoczęciu czegoś nowego w ten deseń.

A co Wy sądzicie na temat takich sag? Czytaliście? Macie zamiar? Polecicie coś?