poniedziałek, 26 maja 2014

"Płeć mózgu. O prawdziwej różnicy między mężczyzną a kobietą " - ANNA MOIR, DAVID JESSEL


OPIS Z OKŁADKI:
"Dlaczego kobiety różnią się od mężczyzn? Czym jest to co nazywamy kobiecą intuicją? Czemu mężczyźni lepiej radzą sobie z czytaniem map, a kobiety z "czytaniem innych ludzi"? Odpowiedz sprowadza się do zasadniczych biologicznych różnic między męskim, a kobiecym mózgiem, które to różnice sprawiają, że każda z płci ma inne cechy emocjonalne i intelektualne. Zrozumienie, że mężczyźni są silni w dziedzinach, w których kobiety są słabe, a kobiety silne w tym, w czym słabi są mężczyźni, może i w sali obrad, i w sypialni doprowadzić do mądrzejszych i szczęśliwszych relacji między mężczyznami, a kobietami"

Autor: Anna Moir, David Jessel
Tytuł: PŁEĆ MÓZGU. O prawdziwej różnicy między mężczyzną a kobietą
Liczba stron: 304
Wydawnictwo: MUZA

Sięgając po książkę miałam nadzieję na uzupełnienie swojej wiedzy w tematach damsko-męskich, które to towarzyszą nieprzerwanie każdemu z nas przez większość życia. Czy mi się udało? W pewnym stopniu tak, choć nie dowiedziałam się niczego, czego bym intuicyjnie nie wiedziała lub się nie domyślała. Jedynie mam to teraz potwierdzone na piśmie :) 

Z książki dowiadujemy się jak ważną rolę w kształtowaniu mózgu odgrywają hormony przez swoją obecność we właściwym czasie, miejscu i ilości. To właśnie HORMONY determinują płeć naszego mózgu. Okazuje się, że można sprawdzić, w jakiej mierze męski lub kobiecy jest nasz umysł. To, w jakim stopniu zachowanie kobiet i mężczyzn jest kobiece lub męskie, zależy od modelu, według którego uformowany jest ich mózg. Można być kobietą i mieć pewne męskie cechy umysłu, a zależy to po prostu od obecności lub nieobecności hormonów męskich w określonych stadiach ciąży. "Wpadki" mogą prowadzić do męskiego mózgu w ciele kobiety i odwrotnie.

Książka napisana jest językiem dość specyficznym. Zrozumiałym, jeśli ktoś ma szeroki zasób trudnych słów i ogólnie je lubi. Mnóstwo odwołań do przypisów, które znajdują się na końcu książki. Kiedy byłam zmęczona, zestresowana po całym dniu pracy, czytanie "Płci mózgu" było dla mnie istną katorgą. Po prostu nie mogłam się skupić i po kilku stronach musiałam wracać wstecz, żeby zrozumieć sens czytanego tekstu. I choć uwielbiam trudne słowa i poszerzanie swojej wiedzy, książkę musiałam odłożyć. Wróciłam do niej w sobotę i cóż odkryłam? Wyspana i najedzona, mając przed nosem filiżankę gorącej kawy doceniłam wartość lektury, aczkolwiek nie powaliła mnie ona na kolana. "Wyłapałam" kilka fajnych rzeczy, porównałam je nawet do swoich relacji z mężem, jednak jak już mówiłam, oprócz wpływu hormonów na mózg, nie dowiedziałam się niczego, czego już bym nie wiedziała/przeczuwała.

"Kobiety i mężczyźni mogą żyć szczęśliwiej, lepiej się rozumieć, bardziej kochać i urządzić świat z lepszym skutkiem, gdy zaakceptują swoją ODMIENNOŚĆ"
str. 15

Polecam osobom studiującym pedagogikę, psychologię, socjologię i tym podobne kierunki oraz wszystkim tym, którzy przejawiają zainteresowanie budową mózgu oraz takim, którym przyda się to w zrozumieniu relacji w związkach. 

KILKA CIEKAWOSTEK Z KSIĄŻKI: 
Z badań wynika, że:

* Kobiety słyszą lepiej niż mężczyźni (kapiący kran wyciągnie kobietę z łóżka, zanim mężczyzna zdoła się obudzić), mają bardziej konwencjonalne słownictwo, wolą kolor niebieski od czerwonego. Mężczyźni wybierają kolor czerwony, mają swobodniejsze słownictwo

* W dziedzinach matematycznych najlepsze kobiety zawsze będą gorsze od najlepszych mężczyzn

* Dziewczynki wcześniej niż chłopcy wypowiadają pierwsze słowa i potrafią mówić krótkimi zdaniami. Wcześniej zaczynają czytać i lepiej sobie radzą z takimi elementami języka jak gramatyka, interpunkcja i ortografia

* Kobiety lepiej od mężczyzn widzą w nocy. Mężczyźni lepiej niż kobiety widzą w jasnym świetle 

* Kobiety mogą zmagazynować więcej informacji nieistotnych i przypadkowych niż mężczyźni. Mężczyznom udaje się to tylko wtedy, kiedy informacja ma dla nich jakieś konkretne znaczenie

* 98% kobiet chce, aby mężczyźni więcej z nimi rozmawiali o swoich osobistych przemyśleniach,wrażeniach, planach,emocjach. Tłumaczy się to tym, że mężczyzn od małego uczy się, aby nie ujawniać swoich uczuć. Język emocjonalny mężczyzny nie wyraża się w rozmowie, ale w działaniu - wykonaniu czegoś, wspólnych zajęciach, uprzejmości i pomocy fizycznej

* Wraz z wiekiem (czytaj: na starość), kiedy poziom hormonów zaczyna spadać zmienia się zachowanie obu płci. Kobiety stają się bardziej niecierpliwe, pewniejsze siebie i egoistyczne, natomiast mężczyźni stają się łagodniejsi, odkrywają wartość bliskości i więzi z innymi ludźmi

* Mężczyźni są lepszymi dziadkami, niż ojcami

JEST TEGO WIĘCEJ! WSZYSTKO POPARTE BADANIAMI. JEŚLI MACIE OCHOTĘ POZNAĆ WIĘCEJ RÓŻNIC MIĘDZY PŁCIAMI ZAPRASZAM DO SIĘGNIĘCIA PO TĘ KSIĄŻKĘ.

Moja ocena 6/10

Równocześnie z okazji Dnia Matki chciałabym złożyć wszystkim blogującym mamom najserdeczniejsze życzenia. Dużo radości, miłości i uśmiechu :)

czwartek, 22 maja 2014

Wymarzone czytadełko :)

Witajcie :) W końcu dziś mam wolny wieczór i w związku z tym odpowiem na zaproszenie Dominika z bloga "Śniący za dnia", który wymyślił genialną, autorską zabawę, dającą możliwość opisania swojej własnej wymarzonej książki. Wbrew pozorom to nie jest łatwe zadanie. Dominik je troszkę ułatwił zadając pytania, na które ja, a następnie nominowane przeze mnie osoby muszą odpowiedzieć. Tak wyłoni się obraz mojego (a następnie Waszego) wymarzonego czytadełka :)



1. Jaki tytuł nosiłaby Twoja wymarzona książka?
(nie musicie podawać konkretów - możecie napisać co musiałby w sobie zawierać, aby od razu przykuł Waszą uwagę)

Nie mam zielonego pojęcia, myślę, że najpierw musiałabym stworzyć jakąkolwiek treść. Niestety nie jestem, aż tak kreatywna, żeby wymyślić coś tak "na teraz". Może coś ze smokiem w tytule? To by przyciągnęło czytelników obu płci ;D

2. Do jakiego gatunku literackiego można by ją zaliczyć?
(a może wymykałaby się wszelkim klasyfikacjom?)
Fantastyka :)

3. Do stylu pisarskiego jakich autorów mogłabyś/mógłbyś przyrównać formę treści w tej książce?
  • J. K .Rowling
  •  Richelle Mead
  • Dan Brown
  • George R.R. Martin
  • Harlan Coben
4. Gdzie miałaby się toczyć akcja książki? (świat realny a może wymyślony?)
Akcja książki działaby się oczywiście w świecie wymyślonym. Mogłoby to być jakieś zapomniane królestwo lub kraina, w jakichś dawnych czasach, troszkę starych wierzeń, dużo magicznych istot, ciekawi bohaterowie. Mógłby to być też zaczarowany las pełen elfów, albo jakieś bagno z upiorami.

5. Kto byłby jej głównym bohaterem? 
Bohaterem mógłby byłby człowiek, ale tylko i wyłącznie w otoczeniu całej hordy magicznych istot. Istoty te muszą być zróżnicowane i zapadać w pamięć - tak aby przebić cykl o Harrym Potterze, którego jestem fanką. Co do głównych bohaterów nie może być tak, że jeden bohater jest "super, ekstra", a drugi jest ostatnią ślamazarą i sierotą. Taki podział zwykle bywa i okropnie mnie irytuje. Ja wolałabym, żeby oboje (czy nawet troje, czworo) byli obdarzeni dobrymi jak i złymi cechami pół na pół. Bez podziałów. 

6. Na czym opierałby się wątek przewodni? (miłość, śmierć, zemsta? etc.)
Najlepiej wszystkiego po troszku. Moglibyśmy się przenieść do jakichś czasów antycznych. Mi osobiście lepiej czyta się takie książki niż te, które wybiegają daleko w przyszłość. To mnie trochę przeraża. Ja w swoim czytadełku zdecydowanie poszłabym w przeszłość i byłaby tam miłość, krew, intrygi, dużo magii. Mógłby też być wątek nieumarłych. Ostatnio spodobał bardzo mi się spodobał. 

7. Książka posiadałaby szczęśliwe zakończenie czy też nie?
Skłaniałabym się raczej ku szczęśliwemu zakończeniu, no chyba, że byłaby to saga - wtedy wszystkie tomy oprócz ostatniego musiałyby kończyć się drastycznie, tragicznie i zaskakująco. Tak, żeby czytelnik natychmiast zapragnął sięgnąć po kolejną część :)

8. Napisana byłaby prostym językiem czy może treść kryłaby symbolizm i szczyptę filozofii?
Stawiam na prosty język, ale nie wykluczam symbolizmu. Coś a'la Dan Brown jest wręcz wskazane.

9. Co prezentowałaby okładka?
Nie może być mdła i przedstawiać byle czego i byle kogo. Musi być z jednej strony skromna, ale czymś przyciągać wzrok, choćby wyrazistym kolorem, jakimś błyskiem, mogłaby się np. mienić różnymi kolorami, uzależnione by to było od pory dnia i padającego światła :)

10. A może już odnalazłaś/odnalazłeś "Wymarzone czytadełko? :)
Tak! Jest to oczywiście Harry :) jego następcy szukam już około 10 lat i jak na razie nie znalazłam :) jednak ciągle szukam :)

Do dalszej zabawy nominuję:

niedziela, 18 maja 2014

Przedpremierowo - "AUTOSTOPEM PRZEZ ŻYCIE" - Przemysław Skokowski

Lubicie dalekie podróże? Ja uwielbiam je prawie tak samo jak czytanie, tak więc z ogromną radością sięgnęłam po opowieść Przemka Skokowskiego, autora bloga "AUTOSTOPEM PRZEZ ŻYCIE", którego książka o tym samym tytule ukaże się już w środę 21.05.2014r. 


Przemek nie jest typowym podróżnikiem. Jak mówi sam tytuł książki - JEST AUTOSTOPOWICZEM. Podróżuje TYLKO i wyłącznie autostopem - to jego pasja, którą zechciał się z nami podzielić. Ma 23 lata i jest studentem Wydziału Zarządzania. Mieszka i studiuje w Gdańsku. W 2012 roku był nominowany do nagrody podróżniczej Kolosy 2012, a w 2013 roku na konferencji Blog Forum Gdańsk otrzymał główną nagrodę Czytelników. Takim sposobem podróżuje od 2009 roku. W sumie autostopem przejechał już blisko sto tysięcy kilometrów.

15 lipca 2013 roku wyruszył z Gdańska przez Warszawę i jechał autostopem przez Litwę, Łotwę, Rosję, Kazachstan, Kirgistan, Chiny, Laos, Tajlandię i Birmę. Przemierzył łącznie 26 tysięcy kilometrów, czasem w słońcu, czasem w ulewnym deszczu, kompletnie nie wiedząc co go spotka i przede wszystkim kogo spotka na swojej drodze.

Podczas wędrówki autor realizował wspaniały Projekt "POSTCARDS FROM EUROPE". Planując wyprawę szukał wspólnego mianownika łączącego WSZYSTKIE odwiedzane kraje. I znalazł, a były to dzieci. O projekcie nie będę się rozpisywać - wstawię filmik, w którym autor sam wyjaśni wszystko najlepiej. Obejrzyjcie koniecznie.




Książkę od pierwszych stron czyta się lekko i z wielkim zainteresowaniem. Nie znajdziemy w niej górnolotnych słów, ani żadnej zbędnej wyniosłości czy przechwałek. To historia wesołego, normalnego człowieka, naszego rówieśnika, który zwyczajnym, młodzieżowym językiem opisuje każdy dzień swojej podróży. Przemek dzieli się z nami opisami spotkanych po drodze ludzi, swoimi uczuciami, emocjami. Pisze o podstawowych rzeczach - pogodzie, codziennym łapaniu stopa, szukaniu miejsca na nocleg w namiocie/hostelu. Opisuje swoją podróżniczą codzienność i choć to ponad 400 stron uwierzcie, że te powtarzalne czynności absolutnie się nie nudzą. Przemek wydaje się bardzo otwartym, szczerym człowiekiem i to widać w tej książce.

Bardzo spodobał mi się fragment, w którym Przemek opisuje jak robił pranie. Tak dobrze czytacie, chodzi mi o zwykłe pranie :) Miał do wyprania 4 koszulki, trzy pary spodni, skarpetki i spodenki. Niestety nie wiedział ile potrzebuje proszku na takowe pranie, więc zrobił je "na bogato" i zużył CAŁE ćwierćkilowe opakowanie. Wyobraziłam sobie jak płucze to wszystko mając do dyspozycji jedynie prysznic. Uśmiałam się serdecznie, a takich momentów wywołujących uśmiech na twarzy było naprawdę więcej. 

Były i wzruszające sceny jak na przykład wizyta u bardzo biednej rodziny w Kirgistanie. Mąż i żona, oboje bez pracy, z dwójką dzieci nie zawahali się zaprosić Przemka do siebie i ugościć na tyle na ile było ich stać. ZA DARMO. Napisałam za darmo dużymi literami, ponieważ turystów zwykle naciąga się na niebotyczne sumy praktycznie za nic. Korupcja wśród ludzi jak i policji, szczególnie w krajach azjatyckich jest niesamowita i nasz bohater nie jeden raz miał przez to kłopoty. Zresztą sama nie raz przekonałam się o tym będąc w krajach muzułmańskich, bo tam panuje dokładnie to samo. Zapłacić musisz dosłownie za wszystko. Wzruszony Przemek opisał historię na swoim blogu. Czytelnicy zmobilizowali się i powyższa rodzina otrzymała dwie dwudziestokilowe paczki pełne przyborów szkolnych dla dzieci, ubrań na zimę oraz innych, drobnych upominków z Polski. Wyobraziłam sobie szczęście tej rodziny. Mój opis być może brzmi sucho, ale nie chcę zdradzać zbyt wiele. Musicie przeczytać sami. Gwarantuję - wzruszenie murowane. 


Ogólnie bardzo podziwiam autora za odwagę. Podróż autostopem nie należy do najbezpieczniejszych. Tym bardziej kiedy jest się tysiące kilometrów od domu, a dodatkowym utrudnieniem jest bariera językowa. Ja bym się nie zdecydowała, jestem zbyt wygodna. W książce da się wyczuć bardzo pozytywna energię bijącą od autora i chyba własnie to sprawiło, że przyciągał on do siebie prawie samych pozytywnych ludzi, którzy pomagali jak mogli i umilili mu tę podróż. Wszytko na bieżąco opisywał na blogu. Okazuje się, że nawet w najbiedniejszych zakątkach świata da się znaleźć internet, choć nie zawsze  :) 

Co do walorów estetycznych książki - jest przepięknie wydana, zawiera sporo zdjęć z opisywanej podróży, dzięki czemu łatwiej nam wyobrazić sobie miejsca opisywane przez autora. Punktem docelowym wyprawy Przemka były Indie, niestety nasz bohater nigdy tam nie dotarł. Dlaczego? Przeczytajcie i przekonajcie się sami. 1 listopada 2013 roku podróż dobiegła końca. Przemek wrócił zdrowy i bezpieczny do Gdańska. 

Rewelacyjnie się bawiłam czytając "Autostopem przez życie". Prawie jakbym sama spędziła weekend w podróży. Ja nigdy nie zdecydowałabym się na taki sposób podróżowania, ale wielu z Was po przeczytaniu może nabrać na to ochoty. Autor pokazuje jak za niewielkie pieniądze, z jednym plecakiem na plecach można zwiedzić pół świata. Pozytywne nastawienie i kierowanie się zasadą "CHCIEĆ TO MÓC" naprawdę otwiera przed nami nowe możliwości. POLECAM ! Wszystkim bez wyjątku.


Moja ocena 9/10

Jeśli macie ochotę spotkać się z autorem osobiście, zadać mu jakieś pytanie, kupić książkę lub dostać autograf to znajdziecie TUTAJ spis miast, w których niebawem się pojawi. Ja chyba się wybiorę, ponieważ zauważyłam Białystok na liście z czego bardzo się cieszę :)

Recenzja bierze udział w wyzwaniu: "Czytam opasłe tomiska".

czwartek, 15 maja 2014

Przedpremierowo - "TROJE" - Sarah Lotz


Jakiś czas temu wielu z Was dostało cienką, czarną, tajemniczą kopertę. Wśród tych szczęśliwców znalazłam się i ja. Absolutnie nie spodziewałam się tej przesyłki. Otworzyłam ją z duszą na ramieniu, zastanawiając się CO TO MOŻE BYĆ?! Okazało się, że jest to pierwszy rozdział książki Sary Lotz "Troje". Nie od razu zabrałam się za czytanie. Głowę zaprzątały mi domowe sprawy. Odłożyłam kopertę w kąt, gdzie przeleżała co najmniej tydzień. Pewnego dnia w końcu postanowiłam przeczytać zawartość koperty-niespodzianki i stwierdziłam, że to co tam znalazłam jest bardzo atrakcyjną propozycją. 




"Czarny czwartek. Dzień, którego nie sposób zapomnieć. Dzień, w którym niemal równocześnie w czterech miejscach na świecie dochodzi do katastrof wielkich samolotów pasażerskich. Giną setki ludzi, przeżywa tylko czworo. Jedną z nich jest Pamela May Donald. Leżąc w pogorzelisku, wśród poskręcanych fragmentów kadłuba i zmasakrowanych szczątków współpasażerów, nagrywa na komórkę wiadomość, która wstrząśnie światem. Wkrótce potem umiera.
Zostaje ich tylko troje.
To dzieci, jakimś cudem prawie niedraśnięte, co nie znaczy, że niezmienione. Wokół nich i z nimi zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Nie uchodzi to uwagi religijnych fanatyków na całym świecie. Pojawiają się domysły, podejrzenia i teorie. Niektóre intrygujące, inne fantastyczne, jeszcze inne groźne. Wreszcie komuś przychodzi do głowy myśl, że musi być jeszcze jeden ocalony. Jeszcze jedno cudowne dziecko. Rozpoczynają się poszukiwania, a raczej polowanie.
I wtedy świat zmienia się do końca."


W dniu, kiedy listonosz przyniósł pocztę, byłam nie mniej oniemiała jak przy otrzymaniu czarnej koperty. Wyciągnęłam czarną, wielką i ciężką książkę, która oprócz mrocznej okładki miała CZARNE KARTKI. Czegoś takiego jeszcze nie widziałam. Muszę przyznać, że to bardzo fajny pomysł. Dzięki temu książka bardzo przyciąga wzrok, a kiedy leży sobie spokojnie na stole wygląda jak czarne pudełko. I kusi. Bardzo. 


"Troje" to bardzo bardzo realistyczny opis czterech katastrof samolotowych, które według autorki wydarzyły się 12 stycznia 2012r. Z owych katastrof bez szwanku ocalała trójka dzieci i to głównie na ich życiu po wypadku skupia się autorka. Życiu dzieci jak i ich rodzin. Życiu, którego nie powinno być. Niektórzy widzą w tym cud, a inni spodziewają się zwiastunu apokalipsy i zagłady. Pisząc autorka nie mam na myśli Sary Lotz, ale Elspeth Martins - dziennikarkę, która pisze książkę o powyższej katastrofie. Przeprowadza wywiady z wszystkimi osobami, które miały jakąkolwiek styczność z wydarzeniami. Książka ma charakter reportażu, w którym czytamy zwierzenia świadków - sąsiadów, rodziny, zaprzyjaźnionych księży, lekarzy, osób, które jako pierwsze pojawiły się na miejscu tragedii jak i wielu, wielu innych ludzi. Osoby te przedstawiają swój pogląd i swoje teorie na temat powyższych wydarzeń. Wysnuwają się teorie, że ocalałe dzieciaki opętali Obcy, że umieją uzdrawiać, że po wypadku stały się inne, dziwne. Elspeth - nasza dziennikarka szuka osób, które potwierdzą i opiszą jej ową "dziwność".  Są to tak realistyczne opisy, że w pewnym momencie zadałam sobie pytanie, czy aby przypadkiem to wszystko nie wydarzyło się naprawdę? Może wraz z mężem jakimś dziwnym trafem przegapiliśmy informację o Czarnym Czwartku. Umysł podpowiadał mi - "sprawdź szybko w internecie, przecież to był 2012r, może wydarzyło się coś podobnego, a Ty nic o tym nie wiesz!!!!". Oczywiście TO WSZYSTKO FIKCJA, ale opisana naprawdę doskonale. Gratuluję autorce pomysłu, bo zasiała w mojej głowie ziarenko niepewności. Czytając widzimy, jakie kontrowersje krążą wokół każdego z dzieci i jaki ma to wpływ na ludzi, którzy opiekują się nimi. Co jest bardziej przerażające - pomysł, że te dzieci mogą nie być z tego świata, czy, że istnieją ludzie, którzy chcą zdobyć władzę i pieniądze, oraz przekonać innych, że te katastrofy to nie jest przypadek?

Autentyczność tej książki jest dla mnie wręcz przerażająca. Być może robię błąd pisząc recenzję od razu po przeczytaniu. Powinnam chyba dojść do siebie. Powieść została przypisana pod gatunek  thriller/sensacja/kryminał, ale ja śmiało zakwalifikowałabym ją jako horror. Sprawiała, że czułam ciarki na plecach. Nigdy nie czytałam podobnej książki. Jest naprawdę dobra!

Gorąco Wam polecam!

Moja ocena: 8/10


Autor: Sarah Lotz
Tytuł: TROJE
Liczba stron: 480
Wydawnictwo: Akurat
Premiera: 22.05.2014r

Recenzja bierze udział w wyzwaniach: "Historia z trupem", "Klucznik", oraz "Czytam opasłe tomiska".

środa, 14 maja 2014

LBA # 9,10

Cześć :) Dzisiaj na  blogu kolejne odsłony zabawy Liebster Blog Award. Pamiętacie, że dostałam chyba 11 nominacji mniej więcej w tym samym czasie? Obiecałam, że odpowiem na wszystkie i tak też zamierzam uczynić. Już dawno zaprosił mnie "Potworek" - to taka moja prywatna nazwa użytkowniczki Potwory i spółka (mam nadzieję, że się nie gniewasz, że tak Cię nazywam) i właścicielki bloga Don't afraid the dark, na który oczywiście musicie zajrzeć. Zapraszam :)




1. Dlaczego tak bardzo kochasz czytać?
Czytanie pozwala mi mieć swój własny świat i uciec od problemów dnia codziennego lub zrelaksować ciało i umysł.

2. Twój ulubiony cykl?
Oczywiście HP - nic nowego. Poza tym lubię "Wybranych", sagę Camilli Lackberg i wiele, wiele innych.

3. Czego oczekujesz od książki?
W chwili obecnej oczekuję tego, żebym książkę odkładała tylko i wyłącznie ze zmęczenia, bądź pod przymusem, a nie z nudów.

4. Ulubione okładki? (max. 3)



5. Czy lubisz dramaty?
Lubię :)

6. Co Cię relaksuje?
Ostatnio bardzo relaksuje mnie cisza. Wyłączony TV, wyłączony dźwięk w komórce i w komputerze. A gdy jest ciepło, relaksuje mnie czytanie+opalanie na balkonie.

7. Czy współpracujesz z jakimś wydawnictwem/księgarnią? Jeśli tak to napisz z jakim.
Oficjalnie nikt mi nie proponował stałej współpracy. Te, które są traktuję jako jednorazowe, gdyż nie mam nigdy pewności czy dana osoba/wydawnictwo kiedyś się jeszcze odezwie. Jeśli tak będzie mi miło, a jeśli nie to żadna tragedia :)

8. Podaj dwa ulubione cytaty :)
"Pomyślę o tym jutro" - Margaret Mitchell - "Przeminęło z wiatrem"
"Nadchodzi zima!" - George R.R Martin - "Gra o tron"

9. Piosenka, które która kojarzy Ci się z wolnością?
Pharrell Williams - "Happy" :)

10. Co lubisz robić poza czytaniem?
Lubię pływać i podróżować. Lubię jeść :D a w związku z tym gotować, grilować (mrrr kiełbaska z grila). Przypomniało mi się, że miałam wstawić przepis na domową pizzę. To może chociaż wrzucę fotkę poniedziałkowej - tak żeby Wam "smaka" narobić :)


11. Ile lat ma Twój blog i czy jest Twoim jedynym blogiem?
Mój blog powstał 20 stycznia tego roku. Jest moim pierwszym i jedynym blogiem, którym wciąż nie mogę się nacieszyć.



Kolejną nominację dostałam od Ani, prowadzącej uroczego bloga "W cieniu wyobraźni". Serdecznie Was tam zapraszam. 



1. Kto z Twoich bliskich jako pierwszy dowiedział się o Twoim blogu?
Mój mąż, bo to on mnie namówił. Myślę, że nie chciał, żebym popadła w jakąś depresję po stracie pracy. No i nie wpadłam głównie dzięki blogowaniu :)

2. Co sądzisz o występie Donatana i Cleo na Eurowizji?
Występ podobał mi się, choć nie jestem fanką tej piosenki.

3. Ulubiony serial/seriale?
Uwielbiam seriale. "Chirurdzy" i "Plotkara" to takie naj naj naj. Planuję dziś skończyć 3 sezon Plotkary :D




4. Ulubiony zespół?
Solid Base, Ace of Base, La Bouche, Masterboy i inne w ten deseń. Aż mi się posłuchać zachciało, bo zaniedbałam ostatnio muzykę.


5. Ile razy zdarzyło Ci się coś wygrać w blogosferze?
Cztery :D !!!!!!

6. Miałaś już wcześniej jakiegoś bloga? Czego dotyczył pierwszy?
Jest to mój pierwszy blog. Moje "dziecko".

7. Kolor książek, który przeważa w Twojej biblioteczce to...
Byłam pewna, że przeważają odcienie niebieskiego, ale policzyłam i wyszło, że CZARNE.

8. Sport- oglądać czy uprawiać?
Yyyy... Chyba ani to ani to. Lubię czasem popływać.

9. Książka, która Cię rozczarowała, choć wiele osób ją polecało to...
Nie było takiej, bo to zwykle ja polecam książki komuś...

10. Twoje książkowe marzenie?
Nieralne: Móc miesięcznie mieć tyle książek ile tylko chcę, nie przejmować się ceną i stanem konta.
Realne: Mieć w domu biblioteczkę z prawdziwego zdarzenia.

11. Wakacje w Polsce, które miejsce polecasz najbardziej?
Mikołajki to bardzo fajna miejscowość na odpoczynek. Polecam ;)

Pozdrawiam serdecznie i życzę Wam miłego wieczoru :) Ja mam w planie dokończenie świetnej książki Sarah Lotz "Troje" oraz obejrzenie kilku odcinków "Plotkary". XO XO :D 


poniedziałek, 12 maja 2014

Scott Mariani - "Zagubiony klejnot"


Autor: Scott Mariani
Tytuł: ZAGUBIONY KLEJNOT
Liczba stron: 448
Wydawnictwo: MUZA

Jak na pewno zauważyliście już dawno nie czytałam żadnego kryminału/sensacji/makabry. Nie zdawałam sobie nawet sprawy jak mój umysł potrzebował tego gatunku. Nie byłam pewna czy książka okaże się tym, czego szukam. Nigdy dotąd nie miałam styczności ze Scottem Marianim i uwierzcie, że bardzo tego żałuję. "Zagubiony klejnot" to już szósta wydana w Polsce książka z dorobku tego autora. 



Głównym bohaterem powieści jest Ben Hope - dawny komandos 22 pułku Special Air Service (w skrócie SAS). Bena poznajemy w momencie, w którym wracając od dawnego przyjaciela i mentora z wojska, prawie potrąca wbiegającego na jezdnię małego chłopca. Jest zdziwiony, że dziecko bawi się samo na ulicy. Postanawia odprowadzić je do domu i oddać w ręce rodziców. Mały Giannini prowadzi go jednak do Galerii, gdzie odbywa się prestiżowa, prywatna wystawa obrazów - twierdzi, że tam znajduje się jego mama. Donatella Strada - matka chłopca - faktycznie jest w środku. Niezmiernie wdzięczna Benowi za odnalezienie małego uciekiniera zaprasza go do środka na wspólne oglądanie wystawy. Nasz bohater nie jest co prawda znawcą sztuki, ale zaproszenie przyjmuje.

Tymczasem wiele kilometrów od Włoch, rosyjski mafiozo Grigorij Szykow także myślami jest w powyższej Galerii. Wysłał tam syna Anatolija, aby dostarczył mu pewną rycinę, uznawaną dotąd za zaginioną. Anatolij niestety nie jest zbyt inteligentny, nie rozumie po co staremu ojcu jakieś okropne malowidło. Wykonuje jednak polecenie i wraz z grupą ludzi oraz sprytnym planem dokonuje napadu na Galerię. Zadufany w sobie Anatolij nie wyobraża sobie prostszego zadania.  Nie wie jednak, że w środku znajduje się Ben, wyszkolony i nieustraszony były komandos. 

Sytuacja staje się napięta, Rosjanie biorą zakładników, część z nich zostaje zabita dla zabawy. Ben robi co może, aby zapobiec rozlewowi krwi. W pewnym stopniu mu się udaje. Złodzieje, którym udało się przeżyć spotkanie z Benem uciekają zabierając to po co przyszli - malutką rycinę Goi nie mającą większej wartości. Pozostałe obrazy, warte niebotyczne kwoty zupełnie ich nie interesują. Dlaczego bandyci przeszli obojętnie obok skarbów, które zapewniłyby im bogactwo na całe życie i za które świat sztuki zapłaciłby każdy zażądany okup? Dlaczego wybrali zwykłą rycinę? To właśnie Ben musi odkryć. 

Po masakrze Ben Hope zostaje uznany za bohatera narodowego. Niestety się nim nie czuje. Pomimo jego wysiłków zginęło mnóstwo osób - w tym Donatella i mały Gianinni. Niedługo potem zostaje zamordowany znany włoski polityk, a o jego śmierć zostaje oskarżony nasz bohater. Nie mogę wyjaśnić dlaczego nie zdradzając treści. Wmanewrowany w zbrodnię, której nie popełnił, Ben rzuca się do ucieczki po całej Europie. Po piętach depcze mu włoska policja na czele z agentką Darcey Kane, oraz mafiozo Szykow. Kto kogo dopadnie pierwszy? Kawałek po kawałku, Ben odkrywa międzynarodowy spisek na najwyższym poziomie. W jego sercu leży tajemnica zaginionej przed laty "Ciemnej Meduzy", a opowieść o romansie i śmierci sięga do burzliwych wydarzeń rewolucji rosyjskiej. Ben walczy nie tylko o sprawiedliwość, ale też o własną wolność.

To prawie 450 stron w bardzo szybkim, ekscytującym tempie. Książka pełna akcji, zagadek i niespodzianek. Nie nudziłam się nawet przez sekundę. Powiem Wam, że miło jest nie spodziewać się po książce dużo, a potem odkryć, że jest genialna. Dużo się tam dzieje, mamy kilka wątków, które później łączą się pięknie i zaskakująco w jedną całość. Bohaterowie jak najbardziej na plus. Ben Hope to samotnik, kocha morze i zwierzęta, szczególnie psy. Nie lubi: niesprawiedliwości, korupcji, złego traktowania słabych i niewinnych, okrucieństwa wobec zwierząt. Głęboko podejrzliwy wobec wszystkich polityków i większości policjantów. Dodatkowo nie znosi rozmawiać o przeszłości, charakterze jego pracy i życiu osobistym. Mimo tej powściągliwości Bena nie da się nie polubić. To samo dotyczy agentki Darcey Kane, która ściga Bena i jest przekonana o jego winie. Ben jest sprytny, ale Darcey w niczym mu nie ustępuje. Mamy tutaj kobietę, która zna się na rzeczy i zawstydziłaby niejednego mężczyznę. Darcey jest niezwykle inteligentna i wkrótce odkrywa te same fakty co Ben. Ma serce we właściwym miejscu i stwierdza, że niewinny człowiek jest ważniejszy niż jej kariera. 

Moja ocena 9/10

"Zagubiony klejnot" bardzo przypadł mi do gustu. Szybka, wciągająca opowieść, którą serdecznie polecam. Ostatnio trafiam na same dobre pozycje, ale w historii bloga nie dałam jeszcze tak wysokiej oceny. Myślę, że to mówi samo za siebie.

Recenzja bierze udział w wyzwaniach: "Historia z trupem", "Klucznik", oraz "Czytam opasłe tomiska".

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Muza oraz Pani Annie M. z Business & Culture.

czwartek, 8 maja 2014

Cassandra Clare - "Miasto szkła"


Autor: Cassandra Clare
Tytuł: Miasto szkła
Liczba stron: 528
Seria: Dary Anioła tom 3
Wydawnictwo: MAG

"Pośród chaosu wojny Nocni Łowcy muszą zdecydować się na walkę u boku wampirów, wilkołaków i innych Podziemnych… albo przeciwko nim. Tymczasem Jace i Clary też muszą podjąć ważne decyzje. Czy mogą pozwolić sobie na zakazaną miłość?" 

Niezwykle skąpy opis z tylu okładki. Gdyby był to pierwszy tom, taki opis wypadłby strasznie blado, ale na szczęście to już trzecia część tej wspaniałej serii, która podoba mi się coraz bardziej. W trzecim tomie w końcu poznajemy niezwykłą krainę, za którą tak bardzo tęsknią wszyscy Nocni Łowcy. Przez magiczną bramę przenosimy się do Idrisu i poznajemy jedyne miasto jakie się tam znajduje - Alicante. Wyrusza tam cała rodzina Lightwoodów, a przypadkowo trafia tam również wampir Simon, wilkołak Luke oraz Clary. Każdy oczywiście na własną rękę i w innym interesie. Clary pragnie odnaleźć czarownika Ragnora Fella, który ponoć może pomóc jej w uratowaniu matki. 

Przyznam, że miło był przenieść się z Nowego Jorku do Alicante, miasta gdzie nie ma typowego zgiełku i gdzie nawet nie jeżdżą samochody. Historia bohaterów sprawnie toczy się dalej, wprowadzając nowe postacie takie jak Aline Penhallow i jej kuzyn, tajemniczy Sebastian Verlac. Po "przyjeździe" do Alicante, Clary zatrzymuje się u Amatis, siostry Luke'a, o której istnieniu dotychczas nawet nie miała pojęcia. 

Clary odkrywa nowe zaskakujące dane o sobie i swoim życiu. Pakuje się w różne tarapaty. Jest przy tym troszkę denerwująca, ponieważ naraża życie innych, ale da się to przeżyć. Choć kilka razy byłam na nią naprawdę zła. Jace jak to Jace - uroczy na swój własny sposób, którego nie da się opisać. Jednak w tej części przechodzi niewielką przemianę, lekko pokornieje. Za to Simon "chodzący za dnia" jest coraz fajniejszą postacią, byłam nim zachwycona i mam nadzieję, że nadal będę. Nie wiadomo kiedy stał się mistrzem ciętej riposty. Mimo wszystko to Magnus Bane - Wielki Czarownik Brooklynu nadal pozostaje moją ulubioną postacią.

Akcja toczy się błyskawicznie. Wątków jest naprawdę sporo. Miłość, radość, przyjaźń, łzy, intrygi, kłamstwa, tajemnice, śmierć, nieoczekiwane zwroty akcji, seks, a nawet wątek homoseksualny (i to pomiędzy osobnikami odmiennych ras) - to wszystko znajdziecie w Mieście Szkła. Mnogość niesamowitych magicznych istot, aż przytłacza. Jest to jednak bardzo ciekawy, kolorowy, żywiołowy tłok. Dialogi pomiędzy bohaterami, niezmiennie, w tym tomie również wywołały uśmiech na mojej twarzy, czasem był to nawet głośny "rechot". Braku poczucia humoru nie mogę absolutnie autorce zarzucić. Wzajemnie docinki bohaterów bezsprzecznie dodają tej serii "smaczku".

Jeśli chodzi o zakończenie to mogłoby się wydawać, że jest to już KONIEC przygód Nocnych Łowców. Wiele wątków zostaje wyjaśnionych i zamkniętych, historia kończy się happy endem - zupełnie inaczej niż w poprzednich częściach. Dlatego bardzo ciekawi mnie kolejny tom. Co wymyśliła autorka? Jak skomplikuje życie naszym bohaterom?

Seria trzyma poziom, przeczytałam z wielką przyjemnością i polecam wszystkim fanom. Sama będę oczywiście kontynuowała czytanie kolejnych tytułów, które od dawna zalegają na półce. Mam też coraz większą ochotę na trylogię "Diabelskie Maszyny" Pani Clare. 

Moja ocena: 8/10



Pozdrawiam Was serdecznie i kończę tę krótką recenzję, bo zaraz palce odpadną mi z zimna.  Mam pytanie! CZY U WAS TEŻ JEST TAK ZIMNO???!? Mój kalendarz chyba mnie oszukuje twierdząc, że mamy MAJ.



poniedziałek, 5 maja 2014

Grace. Księżna Monako - Joanna Spencer


Grace Patricia Kelly, a raczej Grimaldi przez 26 lat pa­no­wa­ła jako księż­na malutkiego, ale jakże luksusowego i bogatego królestwa. Mo­na­ko zaj­mu­je nie­wiel­ki ob­szar, jest to drugie po Watykanie najmniejsze państwo świata. W rzeczywistości Monako to po prostu jedno miasto, którego centrum jest Pałac Książęcy.

Autor: Joanna Spencer
Tytuł: GRACE. KSIĘŻNA MONAKO
Liczba stron: 288
Wydawnictwo: MUZA
Data wydania: 30.04.2014r

Jak była moja wiedza na temat Grace Kelly? Niewielka. Wiedziałam, że była aktorką, a następnie żoną księcia Monako Rainiera III. Nigdy natomiast nie zagłębiałam się bardziej w aspekty jej życia. Dzięki książce Joanny Spencer udało mi się to naprawić. Nazwisko autorki to pseudonim - pragnie ona zachować anonimowość.  

Grace przyszła na świat 12 listopada 1929r w Filadelfii, jako trzecie z czwórki dzieci Jack'a i Margaret Kellych. W przeciwieństwie do swego rodzeństwa była bardzo bladym, słabym, chorowitym dzieckiem. Miała jednak niesamowitą wyobraźnię i potrafiła godzinami bawić się sama. Była dzieckiem bardzo uczuciowym, skorym do wzruszeń. Wychowała się w bogatej, szanowanej, amerykańskiej rodzinie odnoszącej sukcesy na polu sportowym. Grace, która nie miała predyspozycji ani zamiłowania do sportu od zawsze chciała być aktorką. Gdy dorosła postanowiła wyjechać do Nowego Jorku i tam pobierać nauki w Akademii Sztuki Dramatycznej. 



W Nowym Jorku Grace rozkwitła. Z dala od rodziny stała się niezależna i pewna siebie. Zagrała w wielu filmach i serialach telewizyjnych. Była ulubienicą reżysera Alfreda Hitchcoca. Była zawsze miła, opanowana, spokojna. Lubiana przez wszystkich. Zawsze perfekcyjna w każdym calu. Po zaledwie 5 latach bycia aktorką zdobyła Oskara za film "Dziewczyna z prowincji". To ostatecznie nadało jej status wielkiej gwiazdy. Jej przyjaciółmi byli m.in piosenkarz i aktor Frank Sinatra oraz Clark Gable amerykański aktor filmowy, zwany do śmierci „Królem Hollywoodu” (mi głównie kojarzący się z rolą mojego ukochanego Rhetta Butlera z "Przeminęło z wiatrem").

Tymczasem w Monako pewien Grek, główny akcjonariusz państwa Arystoteles Onassis wpadł na genialny pomysł jak rozpromować to malutkie księstwo i wzbudzić zainteresowanie bogatych amerykanów. Wymyślił małżeństwo księcia Rainiera z jakąś amerykańską gwiazdą. Pod uwagę była brana sama Marylin Monroe. W końcu propozycję niezobowiązujacego spotkania z księciem otrzymała przebywająca na festiwalu filmowym w Cannes Grace Kelly. Propozycję przyjęła i tak zaczęła się jej bajkowa przygoda. Rola księżnej stała się najważniejszą rolą w jej krótkim życiu.


Po miesiącu miodowym Grace musiała zmierzyć się z realiami książęcego życia. W jednej chwili z aktorki oskarowej zmieniła się w Grace Grimaldi, księżną Monako, księżną Valentinois, markizę Baux. Musiała poznać swoich podwładnych, reguły dworskiej etykiety, oraz przede wszystkim oswoić się z tytułem książęcym i rezydencją. 9 miesięcy po ślubie na świat przychodzi pierwsza córka książęcej pary - Karolina. W tym momencie zaczyna się kolejna życiowa rola Grace - rola matki. Wspólnie z Rainierem mieli jeszcze dwójkę dzieci - Alberta (aktualny książę Monako) i Stefanię.

To co najbardziej rzuca się w oczy to niesamowita uroda Grace. Aż ciężko uwierzyć, że jako dziecko była opisywana jako słaba, chorowita i niczym się nie wyróżniająca. Jej mocny, stalowy charakter oraz cechy charakteru są godny podziwu. Wiadomo, że Grace była rozczarowana swoim życiem w pałacu, jednak nigdy się nie skarżyła. Choć poddani zawsze traktowali ją z rezerwą, Grace nigdy się nie poddawała. Poznajemy ją także z bardziej "ludzkiej" strony. Dowiadujemy się, że uwielbiała jeść, a później musiała walczyć z nadwagą, czego nie znosiła.

Funkcję księżnej Monako pełniła do dnia swojej śmierci, czyli 14 września 1982. Zginęła w wypadku samochodowym, auto runęło w przepaść. Miała 52 lata. 1 lipca 2011 jej syn, książę Albert II poślubił Charlene Wittstock, pływaczkę, która została pierwszą księżną Monako od czasów Grace Kelly.

Książkę czyta się szybko, napisana jest bardziej jak powieść niż biografia. Od początku wciągająca, nie ma tam nudy. Piękna, twarda, aksamitna okładka

Jedyny minus to brak jasnej informacji o tym, czy książę Rainier naprawdę ją kochał? A czy ona kochała jego? Niestety nie zostało to powiedziane. Czuję lekki niedosyt. Ze swojej strony polecam serdecznie. Przyznam, że naprawdę dobrze czytało mi się tę biografię.

Już w tym miesiącu, a dokładnie 16 maja będziemy mogli zobaczyć film o tym samym tytule na wielkim ekranie. Rolę księżnej Grace zagra Nicole Kidman. Ciekawi mnie jak sprawdzi się w tej roli. 


Moja ocena 7/10

Recenzja bierze udział w wyzwaniu:  "Historia z trupem"

piątek, 2 maja 2014

Podsumowanie kwietnia i nowy stosik w mojej biblioteczce


Witajcie w maju ! Czas na podsumowanie i pokazanie Wam co nowego zasiliło moją półkę w kwietniu. Jest czym się chwalić, kwiecień był dla mnie naprawdę szczęśliwym miesiącem. Uwierzycie, że wygrałam, aż 3 konkursy?! Ja też nie wierzyłam, a jednak :) Ogólnie moja domowa biblioteczka wzbogaciła się, aż o 16 sztuk wspaniałych, cudownych tytułów.

Przeczytane w kwietniu:

1. Trudi Canavan - "Gildia Magów" 
2. Maria Duenas - "Olvido znaczy zapomnienie" 
3. Yvonne Woon - "Życie na wieczność" 
4. S.C. Stephens - "Bezmyślna" 

Przeczytałam 4 książki, a zrecenzowałam 5 tytułów. Niewiele, ale lepsze to niż nic. Łącznie jest to 1926 stron, czyli czytałam 64 strony dziennie. Najbardziej podobały mi się pozycje 2 i 3. Kompletnych niewypałów nie było.

Liczba obserwatorów na dzień dzisiejszy to 77, czyli w kwietniu przybyło Was, aż 35 !!! To niesamowite. DZIĘKUJĘ !!!! Za wszystko. Wasze komentarze motywują mnie do dalszej pracy :) Dostałam też mnóstwo nominacji do LBA, zostały mi 2 zaległe, odpowiedzi na pewno pojawią się w maju.




A teraz przejdźmy o stosiku, czyli co ciekawego trafiło na moją półkę w kwietniu:





Od góry - ZAKUP WŁASNY:


1. "Niezbędnik Obserwatorów Gwiazd" - Matthew Quick - książka używana odkupiona za 19 zł od użytkowniczki grupy "Kupię, sprzedam, wymienię" funkcjonującej na fb. 

2. "Żelazny Król" - Julie Kawaga - z wymiany na Lubimy czytać.

3. "Kwiaty na poddaszu" tom 1 - Virginia C. Andrews - Biedronka 9,90zł

4. "Płatki na wietrze" tom 2 - Virginia C. Andrews - Biedronka 9,90zł

5. "Największy Lęk" - Linwood Barclay - Biedronka 9,90zł

6. "Miasto szkła" tom 3 - Cassandra Clare - Dom Książki 35zł


WYGRANE W KONKURSACH:



1. "Rywalki" - Kiera Cass - wygrane u Ajki i Diany z bloga Wonderland of books.

2. "Burza słoneczna" - Asa Larsson - wygrana u Sylwii na Cmentarzu Zapomnianych Książek

3. "Bądź swoją siłą przez 365 dni" - Demi Lovato - wygrana u Agi CM na blogu kulturalnym.

Wspaniałe perełki, wciąż nie mogę uwierzyć w te wygrane. Cudowne uczucie coś wygrać, Zdarza mi się to po raz pierwszy w życiu i to potrójnie ! Muszę koniecznie pomyśleć nad konkursem u siebie na blogu.


STOSIK RECENZENCKI OD WYDAWNICTWA MUZA:


1. "Płeć mózgu" - Anne Moir, David Jessel

2. "Agent Garbo" - Stephen Talty

3. "419 Wielki przekręt" - Will Ferguson

4. "Grace. Księżna Monako" - Joanna Spencer (aktualnie czytam)

5. "Bezmyślna" tom 1 - S.C. Stephens -  recenzja

6. "Olvido znaczy zapomnienie" - Maria Duenas - recenzja


Tyle nowości u mnie, pozdrawiam serdecznie i życzę Wam miłego weekendu i przeczytania samych rewelacyjnych pozycji w maju!